نود، دیدار تیمهای استقلال و گسترش فولاد تبریز از زوایای مختلف قابل بررسی است. صرف نظر از مسائل فنی که در جای خود به آن پرداخته شد. چند نکته حائز اهمیت برای تیمهای میزبان و میهمان دارد.
از استقلال شروع و به موهبتی به نام فرهاد مجیدی اشاره کنیم. فرهاد در همان اولین گام و در دقایقی که در میدان حضور داشت کاملا تاثیرگذار ظاهر شد و با گلی اکروباتیک و هوشمندانه ثابت کرد او مرد لحظههاست و امیر قلعهنوعی میتواند در دقایق سخت روی کاپیتان باتجربه خود حساب باز کند. فراموش نکنیم استقلال در شبی به برتری رسید که میتوانست به تقسیم امتیازات هم قانع باشد و دقیقا کار ارزشمند و فرصت طلبی فرهاد مجیدی در همین نکته نهفته است.
در دیداری که عملا در دو روز طول کشید(!) باید اشاره کوچکی به سیدمهدی رحمتی وهاشم بیگزاده کنیم. گلی که «سید» خورد فقط به وزش باد ارتباط نداشت. اولا سنگربان آبیها در جاگیری دچار اشتباه محاسباتی شد و دوم اینکه کمی تا قسمتی نیز تیم حریف و بازیکنی که توپ را سانتر کرد (شوت زد) دست کم گرفت زیرا رحمتی توپهای سختتر از آن را هم در موقعیتهای سختتر مهار کرده و اتفاقا پس از گل غافلگیر کنندهای که خورد به خودش آمد و دقایقی بعد در برابر ضربه از راه دور حریف واکنش بسیار هوشمندانهای از خود نشان داد.
در خصوص هاشم بیگزاده هم به این نکته بسنده کنیم اواز نظر فنی پیشرفت قابل ملاحظهای نسبت به فصل قبل در چنین ایامی داشته اما حرکت او پس از مصدوم کردن بازیکن حریف و قیافه حق به جانبی که پس از آن صحنه گرفت، نشان میدهد «هاشم» کمی دچار خودبزرگبینی شده و حق طبیعی خود میداند تا خود را جزو «از ما بهتران» بداند و بازیکن حریف نباید به خاطر بیانضباطی فنی و غیرفنی او واکنش نشان دهد! به بیگزاده توصیه میکنیم نگاهی به فرهاد مجیدی کند که از نظر فنی و محبوبیت یک بازیکن سرآمد است و در این سن و سال بسیار پرطرفدار. در آن سوی میدان تنها به این نکته بسنده کنیم که گسترش فولاد تبریز تیم قابل احترامی است و باید به اندازه خودش به آن پرداخت. این درست که تیم دوم تبریز در رقابتهای لیگ آزادگان نتایج درخشانی را کسب کرد اما حکایت لیگ برتر متفاوت است. این را نوشتیم تا بیش از حد روی تیم خطیبی جوان فشار نیاورند. البته آقا رسول هم باید خیلی زود به این جمع بندی برسد که فقط تواناییهایش را روی مربیگری متمرکز کند و با اعتماد به شاگردانش، دائما هوس نکند در قامت بازیکن راهی میدان شود.
رسول باید بپذیرد همزمان بازی کردن و مربی بودن کار بسیار سختی است و نمیتوان تاثیر مثبتی داشت. او میتواند این روحیه و جنگندگی را از روی نیمکت رهبری به شاگردانش تزریق کند و حس اعتماد به نفس آنها را بالا ببرد.